Droga Kasiu, poruszyłaś tu kilka pytań. Wydaje mi się, że zawód lekarza jest bardzo szanowany w społeczeństwie. Jednak to czy dany lekarz będzie szanowany przez pacjentów w bardzo dużej mierze zależy już od niego samego. Często się o tym mówi, że społeczeństwo staje się roszczeniowe – że ludzie uważają, że dobra opieka medyczna im się należy. Jest w tym dużo racji, ale tak samo jak każdemu się należy odpowiednia opieka medyczna, tak samo każdemu człowiekowi należy się szacunek. A z tym niestety bywa gorzej. Z mojej perspektywy 95% pacjentów jest bardzo miłych i sprawiają, że praca lekarza to prawdziwa przyjemność i satysfakcja. Istnieje niestety pewien odsetek osób, które z niezrozumiałych dla mnie względów potrafią być po prostu – nie używając brzydszych słów – „nie miłe”.Teraz już mniej, ale na początku mojej pracy dużo pacjentów oceniało mnie przez pryzmat wyglądu. Mimo, że mam już prawie 34 lata, a pracę jako lekarz zaczęłam mając 28 lat, to bardzo często słyszałam komentarze zdziwienia: „ale Pani młodo wygląda, kiedy Pani skończyła studia?”. Może to będzie generalizowanie, ale myślę, że w wielu sytuacjach mężczyźni i to na dodatek starzej wyglądający mają łatwiej w tym zawodzie. Mam kolegę, który jest dokładnie w moim wieku, ma już kilka siwych włosów i czasami jak pacjentka bardzo podważa mój, nazwijmy to, autorytet, to zdarzyło mi się go zawołać „na konsultację” – pacjentka była zachwycona, ja mniej, ale niestety nie jest to jednostkowa sytuacja.

Z drugiej strony nie lubię generalizowania, że pacjenci są niemili dla lekarzy i „że kiedyś to było inaczej” – szczerze, nie wiem jak było kiedyś, ale teraz też nie jest źle. Jedną kontrowersyjną kwestię chce jednak poruszyć. Zauważyłam, że zasadniczo pacjenci prywatni, czyli tacy którzy płacą za wizytę są jakby lepiej nastawieni do lekarza niż pacjenci w poradniach NFZ. A uwierz mi, że ja jestem identyczna do obu grup. Nie mówię, że każdy lekarz tak ma, ale ja niestety kilka takich przykładów z życia mam. Chciałabym dodać, że nie jest to tylko problem w Polsce. Pierwsze dwa lata mojej pracy pracowałam w Londynie – tam było identycznie.

Wybierając specjalizację powinnaś moim zdaniem kierować się tylko i wyłącznie tym co ciebie interesuje i co chcesz robić. Dopiero jak praca będzie ci sprawiać przyjemność, będziesz dobrym lekarzem, w moim mniemaniu. Zdarzają się osoby, które przy wyborze specjalizacji sugerują się zarobkami – za najbardziej dochodowe uchodzą (teoretycznie): ortopedia, dermatologia, okulistyka, ginekologia czy radiologia. Za najmniej dochodowe: pediatria, choroby wewnętrzne. Sugerowanie się tym uważam za duży błąd. Ponieważ lekarz, który wybiera daną specjalizację dla domniemanych dochodów raczej nie będzie z tego wyboru zadowolony, a z drugiej strony zadowolony lekarz, nawet w teoretycznie mniej dochodowej specjalizacji, będzie miał dużo więcej pacjentów i zatem możliwości zarobkowych.

Zdecydowanie tak, jeżeli tylko chcemy, to medycyna daje nam naprawdę dużo możliwości różnorodnej pracy i rozwoju. Ja na przykład pracuje w szpitalu na oddziale, jest to szpital uniwersytecki więc uczę też studentów, dodatkowo piszę doktorat no i… popołudniami pracuje prywatnie w przychodniach. Staram się na bieżąco również pisać prace naukowe, robię badania w tym kierunku na co dzień. Nie mogę powiedzieć, żebym pod względem rozwoju jako lekarz, przy chęci rozszerzenia moje wiedzy, kiedykolwiek napotkała na jakiś przeciwności losu i brak pomocy. Jedyne co było trudne to otworzenie specjalizacji. Nie udało mi się za pierwszym podejściem i dopiero po pół roku pracy dostałam oficjalnie miejsce specjalizacyjne. Co więcej, przez 2 lata moja specjalizacja była na „umowę cywilno-prawną”, czyli potocznie zwany wolontariat. Nie będę narzekać, bo miałam zarobki z innych źródeł – studia doktoranckie i prywatna praca w przychodni, jednak rozumiem, że wiele osób może czuć się zawiedziona i sfrustrowana, że w polskich warunkach, praca „w jednym miejscu”, czyli np. w szpitalu na rezydenturze, jest zazwyczaj niewystarczająca na pokrycie kosztów życia.

Czym więcej lekarz pracuje, tym więcej zarabia. Pracy dla lekarzy nie brakuje, dlatego wiele osób popada w wir pracy w pogoni za pieniędzmi – aby móc się uniezależnić od rodziców, aby móc utrzymać rodzinę. To wszystko jest zrozumiałe. Ale najważniejsze jest, aby utrzymać złoty środek i się jednak nie przemęczać, bo trzeźwość umysłu i wypoczynek w pracy lekarza ma znaczenie priorytetowe. Problem polega na tym, że w szpitalu lekarze zazwyczaj nie zarabiają wiele – standardowe wynagrodzenie rezydenta w szpitalu to mniej więcej 2300 zł „na rękę” (wybacz nigdy nie wiem co to netto co to brutto) – moja mama kiedyś obliczyła, że pracuję za 5 zł na godzinę. O tak niskie stawki naprawdę ciężko w innym zawodzie. Za to stawki za pracę dodatkową są już zupełnie inne. Praca w przychodni nawet jako lekarz pierwszego kontaktu to zarobki rzędu 50-60 zł na godzinę. Jeżeli pracujemy na zasadzie prowizji od pacjenta – to lekarz dostaje 40-50%. Dochodowe są też dyżury – jest to również około 30 do nawet 100 zł za godzinę. Czym większe lekarz ma doświadczenie w zawodzie, tym większe szanse na dobrze płatną pracę – ta zasada wydaje mi się akurat bardzo logiczna. Młody lekarz, aby zarobić więcej musi poświęcić więcej czasu niż lekarz po specjalizacji.

Jest możliwe, ale wymaga wiele wyrzeczenia i pogodzenia się z tym, że lekarz (lekarka), który poświęca dużo czasu w celach zarobkowych będzie miał mniej czasu dla rodziny lub na odwrót – ta osoba która poświęci czas dla rodziny, będzie mniej zarabiać. Ja podjęłam decyzję i od czasu porodu pracuję o połowę mniej. Każdy ma swoje priorytety, nie mi oceniać. Niestety nie da się mieć dużo czasu i dużo zarabiać – przynajmniej nie w pracy lekarza.